Rozdział 0 - Prolog

Czy jesteś w stanie powiedzieć czym jest śmierć? To utrata ważnej dla nas osoby, to ból i cierpienie. Co wtedy czujesz? Pustkę, tęsknotę, smutek, żal, rozpacz? Możliwe... Z pewnością chcesz cofnąć czas, chcesz móc znowu zobaczyć tę osobę, przytulić ją, usłyszeć jej głos. Ale niestety czasu nie da się się cofnąć, trzeba rozpocząć nowy etap życia, trzeba iść do przodu... Czy da się zapomnieć? W moim przypadku nie. Jestem zdruzgotana gdy myślę o tacie. Był mi bardzo bliski, a teraz... A teraz... po prostu go nie ma. Ja i mama bardzo za nim tęsknimy, i brakuje go nam. Zawsze mogłam z nim pogadać, i się mu zwierzyć, a teraz jakby nigdy nic.. zmarł... Na początku, myślałam, że to tylko sen, że to koszmar z którego za chwilę się obudzę. Ale gdy okazało się, że nie będę miała ojca, załamałam się. Miałam lekki wstrząs i szok. Na początku chodziłam do psychologa, i rozmawiałam z nim o tacie. Jednak później było jeszcze gorzej. Miałam koszmary, a żal i smutek pogłębiał się jeszcze bardziej. Jednak gdy przyjedzie do mnie Federico, który jest moim kuzynem, będę szczęśliwa. On też stracił rodziców, i jest w takiej samej sytuacji co ja. Dlatego zawsze będziemy mogli się sobie nawzajem wyżalić. Bardzo pomoże mi w przejściu tego okresu, a ja jemu. Wiem, że będzie się mną opiekował jak własny brat. To on da mi nadzieję. Nadzieję, na to, że mogę żyć, spełniać marzenia i iść dalej. Nie poddać się. Dzięki niemu, znowu odżyję, dlatego chcę aby zawsze był przy mnie. Wraz z mamą postanowiłam, że wprowadzi się do nas, aby móc pomagać mi w takich sytuacjach...Odeszły najbliższe nam osoby, ale razem przez to przejdziemy, będziemy się wspierać... Jesteśmy wszyscy pogrążeni w smutku, ale mama zawsze powtarza, że tata pozostanie w moim sercu. Wiem, że tak będzie. Nigdy o nim nie zapomnę. Był cząstką mnie i zawsze nią będzie. To on nauczył mnie wszystkiego, to on nauczył mnie, że trzeba umieć powiedzieć nie. To on nauczył mnie, że życiem trzeba się cieszyć, że trzeba myśleć o tym co dzieje się teraz, w tym momencie, a nie co wydarzy się za jakiś czas. Kocham go. Bardzo... I chyba dlatego to takie trudne. Wiem jedno, tata chciał, żebym była szczęśliwa i muszę zrobić wszystko żeby tak się stało...

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

No hej kochani!

Witamy Was prologiem na nowy dzień :D

Taka "Dobra Nowina" od nas xD

Może nie jest najdłuższy, ale jest <3

Mamy nadzieję, że się Wam spodobał :D

Jeżeli przeczytaliście zostawcie KOMENTARZ, bo on naprawdę motywuje do dalszej pracy ;) 

Możecie pisać co chcecie, pisać co Wam się podoba, a co nie, żebyśmy wiedziały, co mamy poprawić ;***

Hmm.... To chyba na tyle <3

Trzymajcie się kochani :D

Czekajcie na I rozdział - postaramy się go w miarę szybko napisać ^-^

Całujemy Was mocno *-*

Radujcie się nowym dniem - dla nas dziś ostatni dzień ferii ---> rozpaczamy ;(

Dobra Katarina kończy tę paplaninkę xD

Buziaczki <3

/Kate i Marliven